Η φορολογία των πλοίων και η σύγχρονη ναυτιλιακή πολιτική.
Ομιλία στην ολομέλεια της Βουλής


6/12/2005

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο λόγος για τον οποίο τοποθετούμαι στο σημερινό νομοσχέδιο είναι για το άρθρο 37, που αφορά την προσαύξηση του ποσού των φόρων και της εισφοράς των πλοίων.
Θεωρώ ότι ένας στρατηγικός στόχος που έχει θέσει η νέα διακυβέρνηση και ένας στρατηγικός στόχος που έχουμε θέσει στην εθνική οικονομία είναι η τόνωση της ναυτιλιακής δραστηριότητας. Είναι πολύ σημαντικό το ότι τα τελευταία χρόνια το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, ανερχόμενο κοντά στα 17-18 δισεκατομμύρια ευρώ, αποτελεί την πρώτη πηγή εισροής συναλλάγματος στη χώρα.
Η ελληνική ναυτιλία ήταν και παραμένει κραταιά, με αποτέλεσμα σήμερα να κατέχει κοντά στο 8,5%-9% του παγκόσμιου στόλου. Οι Έλληνες εφοπλιστές έχουν επιδοθεί περίπου στο 25% των παγκόσμιων νέων ναυπηγήσεων. Απασχολείται ένα δυναμικό κοντά στους τριάντα χιλιάδες ανθρώπους στη θάλασσα και πολλαπλάσιοι στην ξηρά.
Αποτελεί ίσως το στρατηγικό μας πλεονέκτημα, όταν συζητάμε στα διεθνή φόρα, όταν συζητάμε στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν συζητάμε σε όρους σύγχρονης και μοντέρνας οικονομίας με οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο. Η Ελλάδα ταυτίζεται με τη ναυτιλιακή υπεροχή και ταυτίζεται με την υπεροχή των Ελλήνων, που είτε εργάζονται στα βαπόρια είτε επιχειρούν δια μέσου αυτών σε όλο τον κόσμο.
Η αύξηση της οποιασδήποτε άμεσης ή έμμεσης φορολογίας και πάνω απ' όλα η διατήρηση ενός καθεστώτος που επιβάλει φορολογία στα καράβια και στα πλοία, νομίζω ότι είναι μια λογική που έρχεται και ταυτίζεται με το 1975 και όχι με το 2005. Σήμερα το περιβάλλον στο οποίο δρούμε είναι ένα περιβάλλον φοβερά ανταγωνιστικό.
Η Μεγάλη Βρετανία έχασε το συγκριτικό της πλεονέκτημα, που είχε στη διεθνή ναυτιλιακή σκηνή ως υπερδύναμη. Και επί σοσιαλιστικής Κυβέρνησης, εργατικού κόμματος, του κ. Μπλερ, δια μέσου του κ. Πρέσκοτ, ο οποίος ήταν συνδικαλιστής των θαλαμηπόλων στα πλοία, ήρθε και έκανε τι; Κατήργησε τον οποιονδήποτε φόρο, κατήργησε τον οποιονδήποτε περιορισμό στη σύνθεση, κατήργησε την οποιαδήποτε, πλην των απαραιτήτων τυπικών διατυπώσεων, κράτηση πάνω στη λειτουργία μιας ναυτιλιακής επιχείρησης.

Αποτέλεσμα ήταν η αγγλική σημαία -που είχε φθάσει στο ναδίρ και τη σήκωναν μόνο τα πλοία της αγγλικής ακτοπλοΐας- σήμερα να είναι μια ανταγωνιστική σημαία.
Εμείς έχουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα. Τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή της η Κυβέρνηση - και δεν θα ήθελα να είμαι εγώ αυτός που θα τα κοινοποιεί μέσα στο Κοινοβούλιο- δείχνουν μια ελαφριά τάση συρρίκνωσης του εθνικού νηολογίου, δεν δικαιολογούν το να επιβάλλονται καινούργιοι φόροι.
Ο φόρος για τον οποίο συζητάμε με το άρθρο 37 αφορά τα μεσογειακά πλοία, τα πλοία της μεσογειακής ναυτιλίας, είναι ένας ελάχιστος φόρος. Έσοδα παραπάνω στον κρατικό προϋπολογισμό θα φέρει γύρω στα 150 χιλιάδες ευρώ κατά τους μίνιμουμ υπολογισμούς, ένα αστείο δηλαδή ποσό και όμως δημιουργεί μια αρνητική εικόνα.
Θα ήθελα πραγματικά να παρακαλέσω την Κυβέρνηση, θα ήθελα να παρακαλέσω τον παριστάμενο Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών ο οποίος αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα ίσως από τον οποιονδήποτε σ' αυτήν την Αίθουσα τα σύγχρονα κελεύσματα μιας μοντέρνας οικονομίας, να ξαναδούμε όλο το πλαίσιο λειτουργίας και φορολογίας πάνω στις ναυτιλιακές δραστηριότητες. Αν βέβαια θέλουμε πραγματικά να φτιάξουμε μια σύγχρονη ανταγωνιστική ναυτιλία, να μη φεύγουν καράβια σε άλλες σημαίες, να βρίσκονται τα 3/4 του υπό ελληνική ιδιοκτησία στόλου σε ξένες σημαίες.